 |
| φωτό: Ioannina History Land |
Η στερνή μέρα της σκλαβωμένης πολιτείας. Κι η ιστορία αναδιπλώνει τις σελίδες της και γράφει...
Το σούρουπο απλώνει τις σκιές του. Κουρασμένη, τραυματισμένη παραδίνεται στο μυστήριο της νύχτας η εφιαλτική μέρα.
Οι τελευταίες αναλαμπές της, φωτίζουν τρομακτικά ερείπια.Βουνά οργωμένα απ' τα κανόνια... χώματα ποτισμένα, βαμμένα στο κόκκινο, στο βαθύ κόκκινο.
Αγριολούλουδα πνιγμένα στο κόκκινο... Κάμποι ματωμένοι, φλογισμένοι... Όλα βουτηγμένα στο αίμα...
Πολλά κοράκια πετούν. Χιλιάδες κοράκια πετούν. Και σμίγουν όλα σε τραγικό ταξίδι. Εκατοντάδες πτώματα. Σωροί πτώματα...
Στις χαράδρες, στους λόφους, στους κάμπους περπατάει η φρίκη. Στην πολιτεία περπατάει η ερήμωση...
Τα μαύρα πέπλα σκεπάζουν τη νεκρωμένη πολιτεία. Ο κόσμος χάνεται στα σκοτάδια. Στις πέτρινες πλατείες και στα γκαλντερίμια ηχούν τα γοργά βήματα των τυράνων.
Κινούνται σπασμωδικά. Νιώθουν τη μοιραία στιγμή. Η αγωνία των τελευταίων ημερών δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα.
Συναισθάνονται πως είναι η τελευταία μέρα. Ύστερα από τόσα χρόνια... από πέντε αιώνες...
[...]
Η νιότη πολεμάει με το θάνατο. Οι μέρες σβήνουν και τα βράδια απλώνουν γεμάτα μυστήριο και ανησυχίες. Κροταλίζουν κανόνια. Οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Ο χάρος πηγαινοέρχεται. Το αιματοστάλαχτο δρεπάνι του, σφυρίζει. Σ' έναν εξοντωτικό αγώνα παλεύουν ο χάρος και η νίκη. Ο χάρος που σπέρνει τη φρίκη είναι ταυτόχρονα και η δόξα της νίκης, γιατί οι ιεροί αγώνες μόνο με θυσίες κερδίζονται, όπως ομολογούν και οι στίχοι του ποιητή:
Ιωάννη Πολέμη,
Μπιζάνι
Τον ήλιο ετρόμαζε ο καπνός και τον αγέρα οι κρότοι
και τη ματόβρεχτη τη γη τα ποδοβολητά·
κι έμεινε μόνο ατρόμαχτη παλληκαρίσια η νιότη
στο θάνατο μπροστά.
Ο χάρος πηγαινόρχεται χωρίς να ξανασάνει
από το βράχο του χαμού στον κάμπο τον πλατύ,
σφυρίζει αιματοστάλαχτο το κοφτερό δρεπάνι
που ακούραστα κρατεί.
Ο χάρος πηγαινόρχεται και πάντα εμπρός του βρίσκει
τη λευκοφόρα που πετά μ' ορθάνοιχτα φτερά·
ορμούν, σφιχταγγαλιάζονται, σμίγουν οι δυό τους ίσκιοι
στα χόρτα τα ξερά.
Αγκάλιασέ τον άφοβα, ω! λευκοφόρα Νίκη,
κλείσε τον στις φτερούγες σου! Αν είναι ο μισητός
που σπέρνει την απελπισιά και που σκορπάει τη φρίκη,
μα η δόξα σου είναι αυτός.
Κι αν στα σφιχταγκαλιάσματα τα κόκκινα τα χέρια·
ματώνουν της χλαμύδας σου το κάτασπρο πανί,
μη την ξεπλένεις, άφες την να κοκκινήσει ακέρια,
Πορφύρα να γενεί.
«ΕΣΤΙΑ» Αθήνα 17-1-1913
Αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο του Βασίλη Κραψίτη με τίτλο:
«ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ»
- Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ -
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου