Ένα απόσπασμα από την εξαιρετική μουσικοθεατρική παράσταση του Άγγελου Παπαγεωργίου
Πριν το τραγούδι "Η κόκκινη στολή του ερυθροχίτωνα Γαριβαλδινού μαχητή", ο δάσκαλος λέει στους μαθητές για τους ηρωικούς Γαριβαλδινούς μαχητές , που φορούσαν κόκκινο (ερυθρό) χιτώνιο, για να μη φαίνεται το αίμα , σε περίπτωση που λαβώνονταν την ώρα της μάχης και λιποψυχούν κι οι ίδιοι αλλά κι οι συμπολεμιστές τους, στο πλάι...
Τους λέει ακόμη, ότι ήταν παράδοση, οι Γαριβαλδινοί να μάχονται όρθιοι ( ! ) δείχνοντας περιφρόνηση στο θάνατο...(Το τελευταίο, το εξακρίβωσα κι ο ίδιος, από μαρτυρία γιου συμπολεμιστή του Μαβίλη...)
Τους λέει , μάλιστα, ότι οι Κρήτες συμπολεμιστές τους στη μάχη του Δρίσκου, τους έλεγαν χαριτολογώντας και "προδότες" τους ερυθροχίτωνες Γαριβαλδινούς, αφού η κατακόκκινη στολή τους πρόδιδε τη θέση τους κι ήταν εύκολος στόχος για τους εχθρούς...
Αλλά και τα παλιά όπλα με τα οποία πολεμούσαν, ως εθελοντές κι όχι ως στρατιώτες του τακτικού στρατού, οι παλιές αραβίδες δηλαδή κι όχι τα σύγχρονα μάουζερ που είχε ο τακτικός στρατός, σήκωναν σύννεφο καπνού την ώρα της εκπυρσοκρότησης, γεγονός που οδηγούσε στην αποκάλυψη στον εχθρό της ακριβούς θέσης όπου βρισκόταν το μετερίζι τους...
Αφού λοιπόν, ο δάσκαλος πει όλα τούτα στους μαθητές του, στο πλάι της σκηνής ο Λορέντζος Μαβίλης με την ορχήστρα λένε το τραγούδι τούτο:
Κόκκινο το λιόγερμα στο δείλι,
κόκκινα των κοριτσιών τα χείλη,
κόκκινo τo ρούχo που φορώ,
σαν το αίμα μου το πορφυρό!
Κόκκινο ...! Κόκκινο !
Κόκκινα τα ρόδα του Απρίλη,
κόκκινο να βάλουνε οι γρύλλοι
άστρο του φθινόπωρου θαμπό
πάνω από το Δρίσκο, σαν χαθώ.
Κόκκινο ...! Κόκκινο !
κόκκινα των κοριτσιών τα χείλη,
κόκκινo τo ρούχo που φορώ,
σαν το αίμα μου το πορφυρό!
Κόκκινο ...! Κόκκινο !
Κόκκινα τα ρόδα του Απρίλη,
κόκκινο να βάλουνε οι γρύλλοι
άστρο του φθινόπωρου θαμπό
πάνω από το Δρίσκο, σαν χαθώ.
Κόκκινο ...! Κόκκινο !
[Άγγελος Παπαγεωργίου]
φωτό: Από το αρχείο της Βουλής των Ελλήνων |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου